Teoria zestawień

Human Design System opiera się na założeniu, że wszechświat jest żywym organizmem, dzięki temu, żyjemy w ogromnym strumieniu informacji składającym się z niezliczonej ilości maleńkich cząstek, które w fizyce są znane jako neutrina (zdrobnienie od neutronu).

Yin and Yang

Neutrina zostały odkryte w 1953 roku przez Clyda Cowan i Fredericka Reinesa. Początkowo sądzono, że składają się z czystej energii, aczkolwiek badania w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku w Super-Kamiokande w Japonii dowiodły, że neutrina mają też masę. Neutrina są tak przenikliwe, że obiekt wielkości planety nie stanowi dla nich prawie żadnej przeszkody – przez jeden centymetr kwadratowy Ziemi zwróconej prostopadle do Słońca, co sekundę przelatuje 60,5 miliardów neutrina. Neutrina powstają w gwiazdach takich jak nasze Słońce i są współczesnym odpowiednikiem tego, co starożytni nazywali „Chi” lub „Prana”. To co faktycznie pozwala naszym umysłom funkcjonować, jest wynikiem obecności pierwiastków, które powstały z gwiezdnej materii.

Dualistyczna rzeczywistość

Neutrina wskazują również, że żyjemy w dualistycznej rzeczywistości, gdzie Słońce jest naszym „yang” a Ziemia reprezentuje energie „yin”. W ten sposób „programowane” jest życie na Ziemi, poprzez aktywność słońca i w mniejszym stopniu poprzez obecność innych gwiazd. O tym dualizmie mówi Juxtaposition Theory (teoria zestawień), która jest fundamentem Human Design System. Słowo zestawienie wskazuje na istnienie dwóch sił, które stoją obok siebie i reprezentują fundamentalną dwoistość wszelkiego życia.

Z tej dwoistości może jednak powstać coś nowego, co nie jest prostą sumą dwóch przeciwstawnych sił. W dualności występuje tarcie, a z tarcia powstaje samo życie. Podstawą teorii zestawień jest obserwacja, że wszechświat nie jest jednym pojedynczym bytem, jak sugeruje nazwa „Universe”. W myśl Juxtaposition Theory żyjemy w „Biverse” stworzonym z dualistecznego charakteru przeciwstawnych energii. Wszechświat, który widzimy, w którym żyjemy i który jest przedmiotem badań naukowców w rzeczywistości jest tylko aspektem większej dualności. Mówiąc inaczej, możemy zobaczyć tylko połowę „rzeczywistości”. Kiedy fizycy po raz pierwszy zaczęli badać elementy świata atomowego, znaleźli coś niezwykłego, co było dla nich zagadką, odkryli, że cząstki i fale, a więc podstawowe składniki materii i energii, zdawały się regularnie przekształcać się w siebie. Naukowcy zdawali sobie sprawę, że jest to niemożliwe, a więc zaczęli spekulować, czy tak naprawdę oni sami wpływają na ten eksperyment.

Teoria strun

Obecnie istnieje wiele intrygujących teorii włączających inne wymiary i ich wzajemne przenikanie. Teoria strun to nazwa najbardziej popularnego modelu wyjaśniającego podstawy naszego wszechświata, która jest oparty na istnienie innych wymiarów poza postrzeganym trójwymiarowym światem. Juxtaposition Theory nawiązuje do tych założeń, wskazując, że żyjemy w czterowymiarowym świecie znanym jako czasoprzestrzeń i jednocześnie obok niego istnieje inny świat, którego nie możemy zobaczyć.

Stephen Hawking

“Stephen Hawking opisał swój model wszechświata jako czterowymiarową kulę, która byłaby granicą pięciowymiarowej bańki gdzie piąty wymiar jest poza granicami naszego postrzegania.”

Wszystko co jesteśmy wstanie zbadać empirycznie jest ograniczone przez cztery wymiary w których funkcjonujemy. Stephen Hawking opisał swój model wszechświata jako czterowymiarową kulę, która byłaby granicą pięciowymiarowej bańki gdzie piąty wymiar jest poza granicami naszego postrzegania.

Ujmując ten przekaz w sposób bardziej „metafizycznie” można stwierdzić, że zamieszkujemy świat Światła Yang, ale istnieje, zestawiony z nim, obok, inny świat, świat Ciemności Yin, gdzie neutrino jest niezwykle subtelną formą materii, która potencjalnie jest wstanie przenikać te światy. Stąd może się pojawić myśl, że nie tylko ciała niebieskie programują nas, ludzi, ale również my je programujemy. Trudno określić jak głęboki wpływ na rzeczywistość możemy potencjalnie posiadać.

Neutrina

Neutrino, które przez nas przechodzi, zmienia się i przekazuje coś z tego, czym jesteśmy w przestrzeń kosmiczną. Podobnie jak w skali ludzkiego ciała, każda komórka jest współzależna od innych i jednocześnie ma możliwość komunikowania swojej obecności. W przeciętnym życiu człowieka tzw. neutrina, które przechodzą przez nasze ciała, mogą później podróżować od 50 do 70 lat świetlnych w każdym kierunek w kosmos. W ten sposób stajemy się mimowolnymi programistami świadomości wszechświata.